cover boek

cover boek

dinsdag 21 november 2017

Psalm 27 vers 1



“De HEERE is mijn licht en mijn heil,
                                 voor wie zou ik vrezen?
                De HEERE is mijn levenskracht,
                                voor wie zou ik angst hebben?”
                                                                                         (Ps.27:1)

Lieve lezers en lezeressen,


Het kan zomaar opeens ‘stormen’ in ons leven.
Eerlijk gezegd vind ik het op zulke momenten een zware opgave om mijn ogen op God gericht te houden. Terwijl ik in mijn vorige blog het lied ‘I look to You’ nog met jullie deelde.


De afgelopen weken heb ik twee keer drie dagen in het ziekenhuis doorgebracht vanwege darmontsteking.
Nog altijd ben ik niet fit en een uitgebreid darmonderzoek moet nog gebeuren.
Daarbij is mijn zoon aangereden op zijn fiets door een auto die hem geen voorrang gaf.
Dat was tijdens mijn eerste verblijf in het ziekenhuis.
Gelukkig valt het redelijk mee, alhoewel hij nu zijn twee voortanden met wortel en al kwijt is… Dus dat is betrekkelijk.


Het stormde… en toch; Hij is er steeds bij!


Vanmorgen moest ik naar de Mammobiel voor het bevolkingsonderzoek, waar mijn borsten vervolgens “geplet” werden ;).
Daar werd me gevraagd of ik al in de overgang was.
Ik zei: ‘Ja, al 12,5 jaar’.
Dan zie je ze kijken en zichzelf afvragen hoe dat kan.
Dus zei ik: ‘Alles is eruit vanwege eierstokkanker.’
‘O, maar mevrouw, dan bent u er gelukkig op tijd bij geweest.’
Vervolgens zei ze ook nog ter bemoediging: ‘Dan heeft u uw deel wel al gehad.’
Waarop ik antwoordde: ‘Jammer genoeg werkt het zo niet in het leven’.


Ik moest toch wel even nadenken over haar opmerking, dat ik er “gelukkig” op tijd bij ben geweest.
Tellen alle gevolgen van de behandelingen dan opeens niet meer mee?
Minimale energie-niveau…
Concentratieproblemen…
Darmproblemen…
‘Niet meer mee kunnen draaien’ in deze maatschappij…
Gehoorschade t.g.v. de chemo’s…
Botontkalking…
Om er zo maar even een paar te noemen, maar het rijtje is vast niet volledig…


Alles is zo relatief, hè.
Een ander kan jouw lijf niet voelen.
Van buiten zie je er misschien heel goed uit en trekken mensen al snel hun conclusie.
Gelukkig is er Eén, Die alles weet en wél met ons mee kan voelen!


Ondanks al onze ‘stormen’, mogen we weten dat waar Hij ons brengt, we Zijn getuige zijn, niet altijd door woorden, maar ‘gewoon’ doordat Jezus in ons woont.
Dat lees ik ook in jullie verhalen, die ik per email krijg.
Wat is het een voorrecht om deelgenoot te mogen zijn van jullie levensverhalen en een stukje mee op te reizen in jullie “niet-geplande reizen”!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten